Het regent buiten. Hard.
Ze kan eindelijk ontspannen, eindelijk de dag loslaten, warm onder haar deken.
De avond was gezellig begonnen, aan tafel. Ze had gevraagd hoe hun dag was geweest, op de manier die ze ooit in een magazine over ouderschap gelezen had; je moest niet vragen “Hoe was het vandaag?”, maar een meer gerichte vraag stellen: “Nog iets nieuws geleerd vandaag?”, “Wat was vandaag het leukst op school?”.
Ze hadden moeten lachen toen de oudste die ene strenge leraar nadeed, met ogen die bijna uit hun kas knalden. Maar al snel maakte het knusse plaats voor het gebruikelijke “Neem nou nog een hap”, “Niet alleen je appelmoes eten”, “Eet nou doo-hoor”.
Waarna het weer geëscaleerd was.
Het lijkt wel onomkeerbaar, als ze eenmaal de richting van corrigeren en negativiteit ingeslagen is. De navigatie in haar hoofd probeerde haar nog bij te sturen: Maak een U-bocht, Maak een U-bocht, Maak een U-bocht…
Haar finest moment kwam toen de jongste in de tuin was gaan spelen, vlak voor bedtijd zodat zij dat ene mailtje nog even snel kon wegwerken, en hij ineens verdwenen was. Ze vond hem al vrij snel weer, in de steeg een huizenblok verder. Maar toen ze tegen hem uitviel, had ze zelf gemerkt hoe schel haar stem klonk en hoe overbodig haar herhalingen waren. Hij merkte dat ook. Ze probeerde zijn worstelende kleuterlijf in bedwang te houden terwijl ze hem aan een hand vooruit sleepte, tot hij zich lostrok en haar tegen haar scheen schopte.
Dat had hij nog nooit gedaan.
Ze had hem opgepakt en onder haar arm vastgeklemd. Zo bungelde hij daar, terwijl zij woest naar huis terugliep, via de achterdeur naar binnen in een rechte lijn de trap op naar boven. “Ga hier maar eens afkoelen en nadenken over wat je hebt gedaan!”, had ze met diezelfde schelle stem gezegd voor ze zijn kamerdeur hard dichtsloeg.
Dat had ze nog nooit gedaan.
De oudste had haar met grote ogen aangekeken toen ze weer beneden kwam.
Tijdens het afschrijven van de mail, had ze haar ademhaling voelen kalmeren. Het was haar niet gelukt haar rust te bewaren. Alweer niet. Eigenlijk was het een wonder dat hij niet vaker tegen haar scheen schopte.
Daarna hadden ze het uitgepraat. Dat kan dus met een kleuter, had ze laatst in een magazine over ouderschap gelezen. Je moest je zinnen alleen wel heel precies kiezen en steeds checken: “Begrijp je dat?”.
Met de oudste was het verder soepeltjes gegaan, zoals dat meestal ging met de oudste. Nog even huiswerk, nog even douchen, nog even voorlezen, licht uit, stil.
Daar ligt ze nu aan te denken, hier in bed. Warm onder haar deken.
Buiten regent het. Hard.
