Mijn ijsje smelt. Ik heb het in mijn eentje gehaald en zit ermee op de marmeren steiger in de zon. Het is lekker om even weg te zijn. Ik heb mijn dagboek mee om in te schrijven, mijn iPod en het lekker dikke boek dat ook nog eens op de leeslijst staat, maar liever kijk ik naar het water. Ik kan er doorheen kijken, zie op de kiezels op de bodem een krabbetje rennen, een groepje zwarte vissen zo groot als mijn vingers, een plastic bekertje dat kwalachtig over de bodem gaat, heen, weer, heen, weer, met de stroming mee. En daar ligt een munt, met een vis erop. Een vismunt in het water.
Als mijn ijs op is, was ik mijn plakhanden in zee. De munt is te ver, ik kan er niet bij. Iemand anders mag hem vangen – ik heb er in mijn zak denk ik ook wel zo een. Van mijn moeder kreeg ik een briefje net, er is hier ander geld, ik weet niet hoeveel het waard is. Ik weet alleen: ik kreeg er ijs voor, en een handvol zwaar wisselgeld.
Ik haal de munten uit de zak van mijn korte broek en bekijk ze. Ik heb ook de vismunt, die is twee waard. Het is een tonijn, dat staat erboven. Ik laat het stuk metaal door mijn vingers gaan. Op de grote munt (vijf) staat een beer.
‘Ik ga je opeten,’ zegt de beer tegen de vis.
‘Hap hap hap hap,’ doet de beer, en de vismunt verdwijnt achter de beermunt. De randjes passen precies in elkaar.
‘Maar ik heb nog steeds honger!’ zegt de beer.
Wat is er nog meer om te eten? Een vogeltje op de één, maar die ziet er te lief uit. Die niet. Verder bloemetjes, twee verschillende soorten.
‘Lekker, bloemetjes,’ zegt de beer, die nu vegetariër is, want bij nader inzien is de vis ook wel lief. Er staan woorden bij de bloemen, de ene is een ‘nicotiana tabacum’ – de beer is dus nu verslaafd geworden. Ik laat hem alle nicotiana tabacums opeten. Dan is het spel klaar en wil ik op strand liggen om te lezen.
In 2023 is het spel voor altijd klaar, want dan worden de beermunt en de vismunt euro’s. Er is gedoe over wat voor plaatje er op de nieuwe euro komt, maar het wordt sowieso geen vis of beer.
Het wordt een hoofd.
Omdat ik net heb gelezen over het aanstaande verdwijnen van de vis- en de beermunt, en me net heb herinnerd dat ik de munten elkaar liet opeten in mijn jeugd, haal ik wat euromunten uit het potje kleingeld in mijn boekenkast.
De eerste twee zijn ook hoofden.
Dan een boom in een zeshoek.
Nog een hoofd.
Een soort harp? Een lier?
En de Vitruviusman, die is wel leuk, maar verder valt het me wat tegen. Er was toch een keer een kindertekening op een munt? Een stokpoppetje met een euroteken in z’n hand? Waar is die heen?
Ik wil kinderen vragen wat ze op hun euromunten willen. Ik wil graag ridders en sneeuwpoppen. Ik wil munten die niet rond zijn, maar de vorm hebben van helicopters, honden, hockeysticks of haaien. En als ze dan rond zijn, dan omdat ze kokosnoten voorstellen, die je uit palmbomen kunt laten vallen.
Ik wil een euromunt die toevallig ook een schepje is.
Een yoyo.
Ik wil een euromunt die je aan twee andere euromunten vast kunt klikken zodat het een autootje wordt, en een andere die een caleidoscoop is.
Ik wil weer op een steiger zitten met geld in mijn hand, niet weten wat het waard is, en spelen.
