Gelukkig was er de drank, die het makkelijker maakte om te doen alsof ze interacties met andere mensen leuk vond in plaats van ingewikkeld.
Ze sprak erover in verleden tijd, ze had de drank niet meer, de drank had haar gehad, een tijdje. Daarna had ze moeten leren om zonder te functioneren, op welke manier ze nuchter bestond.
De ervaringsdeskundige die haar groep begeleidde, maakte gebruik van psycho-educatie. Ze moest veranderen, ze wilde veranderen, maar de spijt, de schaamte, maar het idee van onmogelijkheid. Wat geeft dat idee je, vroeg hij? Wat levert het je op? De groep gaf antwoord, braaf, in uni sono: Het beschermt haar verslaving, houdt hem in stand.
Ze hadden stuk voor stuk last van depressieve klachten, wisten niet waar te beginnen, durfden er niet op te vertrouwen dat ze het zouden kunnen. Tachtig procent van de verslaafden had, als het ze lukte niet meer te drinken, geen last meer van depressieve klachten, twintig procent moest er nog iets mee.
Gelukkig was er de drank, die het makkelijker maakte om te doen alsof ze interacties met andere mensen leuk vond in plaats van ingewikkeld.
Ze woog haar eigen woorden. Ze impliceerden dat leuk en ingewikkeld elkaars tegenpolen waren, dat klopte niet, zij vond interacties met andere mensen leuk en ingewikkeld.
Ze kwamen terug in haar hoofd, de woorden die ze had gehoord, uitgesproken, de zinnen, kansen die ze had gemist, dingen die ze verkeerd had aangepakt. Het kostte haar moeite zich op ontmoetingen met andere mensen voor te bereiden, zichzelf leeg te maken, om achteraf haar opgedane indrukken te verwerken, om orde aan te brengen in de informatie die zich in haar kortetermijngeheugen had opgehoopt.
Zich uitspreken hielp. Letterlijk zichzelf terughoren, naar haar eigen woorden luisteren. Als ze dat vergat, bleef ze zichzelf herhalen, ondermijnen.
