De slaapkamerdeur piept. De planken vloer daarachter kraakt. Niemand wakker maken. Deze muur is glad. Die om de hoek ruw. Vangnet zoeken. Je hebt rode kool gekregen van je moeder maar hoe maak je dat. Niet van die zompige kapot gekookte met appel maar een lekker recept. Niet verder vertellen. Je moet op eigen benen staan. Dat weet je zelf ook wel. Je gaat voor iemand van zevenenveertig geen boodschappen meer doen. Participeren moet je. Het rijk is je vangnet, niet je moeder. Je zit in een reservenet. Je zevende inmiddels. Het vangnet van het vangnet van het vangnet etc. Het is als met die te grote verpakking medicijnen. Hoe doe je dat dan logistiek. Diepgevroren. Net als die rode kool van je moeder. Geen capaciteit. Waar zijn al die vangnetten gebleven. Hoe krijg je kwetsbaren naar sporthallen. We maken een beschermende ring. Je hebt een recept nodig. De omringende functies. Die gaan we redden. Dat is de vangnetfunctie. Als je valt, vangt het vangnet je op. Dat is wat vangnetten doen. Opvangen. Er waren vangnetten. Vele vangnetten. Als de vangnetfunctie wegvalt, kunnen mensen zeggen dat je te laat bent, maar je moet zorgvuldig zijn. Er is opnieuw draagvlak voor vangnetten en voor zorgvuldigheid. Je doet niks lukraak. Je bent vergeten welke vangnetten er al niet waren. Waar zijn die nu. Waarom huilt iedereen? Ik ben toch je vangnet. Ik slaap ’s nachts niet. Ik wil niet dat je huilt. Stoppen met huilen nu. Het is allemaal al erg genoeg.