shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Max Hermens
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Gijsje Kooter
op 3 maart 2021
Deel dit verhaal

Stroboscoop

Er vliegen meeuwen langs de ramen. Al dagen probeer ik een foto te maken, omdat ik aan iemand wil laten zien hoe ze even lijken stil te staan, hun kop draaien en je recht aankijken. Meeuwen kijken naar binnen zoals ik naar buiten kijk. Er zit glas tussen maar toch weten ze dat ik hier zit.
Het zijn er meer als er iemand brood in de vaart gooit of als er een vrachtschip voorbij komt. Ze vliegen mee langs het rechtopstaande wegdek. Mensen staan samengepakt te wachten.
Ik lees een boek dat me doet denken aan hoe ik zelf verdween, nog steeds verdwenen ben, het waarschijnlijk niet meer red ooit nog terug te keren. Nooit zal ik de teruggekeerde zijn. Mijn moeder heeft jaren gewacht op een dochter die terugkeerde. Ik was die dochter niet. Ik werd alleen maar beter in ongezien verdwijnen. Mensen schrikken als ik me laat gelden. Ik verlies er vrienden mee. Het is, denk ik, omdat mijn ouders zelf zo graag gezien werden, dat ik op een dag verdween.
Als de kleinkinderen kwamen, moesten die in de garage spelen. Ze kregen daar hun limonade, de verjaardagstaart op kartonnen bordjes, onbeperkt snoep waardoor ze stuiterend via de garagedeur het grootouderlijk huis verlieten, de auto in. Dan zat ik kinderloos op de achterbank van één van die auto’s, meeliftend terug naar de grote stad. Meestal werd ik afgezet op een tramhalte die handig was voor de bestuurder en liep ik toch naar huis. De kinderen hadden meestal op mijn schoot liggen slapen of soms voerden de wakkeren gesprekken die bij de nacht pasten. Hun ernstige gezichten stroboscopisch oplichtend.




Vorige verhaal
Dag 17
Volgende verhaal
Bij de kapper

Over de auteur

Gijsje Kooter

Gijsje Kooter schreef toneel. Haar stukken worden nog regelmatig gespeeld. Ze richt zich nu op korte verhalen en werkt aan een quasi-fictieve roman. In maart 2020 is zij samen met anderen papieren helden begonnen. Inmiddels het leukste en fictiefste literaire tijdschrift met verhalen voor nu. Ze verwaarloost haar blog ik wil je lezen en planten. Ze woont aan het water maar wil eigenlijk zee, en een ezel.

Ook van deze auteur

door Gijsje Kooter
24 maart

zacht en fluffy willen zijn

4 Minute Read
door Gijsje Kooter
10 februari

Van bovenaf bezien

3 Minute Read
door Gijsje Kooter
20 januari

Leenhond

2 Minutes Read