shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Gijsje Kooter
op 3 maart 2021
Deel dit verhaal

Stroboscoop

Er vliegen meeuwen langs de ramen. Al dagen probeer ik een foto te maken, omdat ik aan iemand wil laten zien hoe ze even lijken stil te staan, hun kop draaien en je recht aankijken. Meeuwen kijken naar binnen zoals ik naar buiten kijk. Er zit glas tussen maar toch weten ze dat ik hier zit.
Het zijn er meer als er iemand brood in de vaart gooit of als er een vrachtschip voorbij komt. Ze vliegen mee langs het rechtopstaande wegdek. Mensen staan samengepakt te wachten.
Ik lees een boek dat me doet denken aan hoe ik zelf verdween, nog steeds verdwenen ben, het waarschijnlijk niet meer red ooit nog terug te keren. Nooit zal ik de teruggekeerde zijn. Mijn moeder heeft jaren gewacht op een dochter die terugkeerde. Ik was die dochter niet. Ik werd alleen maar beter in ongezien verdwijnen. Mensen schrikken als ik me laat gelden. Ik verlies er vrienden mee. Het is, denk ik, omdat mijn ouders zelf zo graag gezien werden, dat ik op een dag verdween.
Als de kleinkinderen kwamen, moesten die in de garage spelen. Ze kregen daar hun limonade, de verjaardagstaart op kartonnen bordjes, onbeperkt snoep waardoor ze stuiterend via de garagedeur het grootouderlijk huis verlieten, de auto in. Dan zat ik kinderloos op de achterbank van één van die auto’s, meeliftend terug naar de grote stad. Meestal werd ik afgezet op een tramhalte die handig was voor de bestuurder en liep ik toch naar huis. De kinderen hadden meestal op mijn schoot liggen slapen of soms voerden de wakkeren gesprekken die bij de nacht pasten. Hun ernstige gezichten stroboscopisch oplichtend.




Vorige verhaal
Dag 17
Volgende verhaal
Bij de kapper

Over de auteur

Gijsje Kooter

Gijsje Kooter schrijft toneel, korte verhalen en alles daar tussenin. Op de drempel van de eerste lockdown, die inmiddels een eeuwigheid ver weg lijkt, was zij mede-oprichter van Papieren Helden, fictief magazine met verhalen voor nu.

Ook van deze auteur

door Gijsje Kooter
07 december

De zijkant van haar gezicht

2 Minute Read
door Gijsje Kooter
24 maart

zacht en fluffy willen zijn

4 Minute Read
door Gijsje Kooter
10 februari

Van bovenaf bezien

3 Minute Read