shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anne Büdgen
op 10 december 2018
Deel dit verhaal

Spreuk aan de muur

Hij tikt op het raam. Steeds denkt hij dat het iemand anders is maar het is zijn eigen getik. Hij wil wel stoppen maar dan zullen ze binnenvallen. De vorige keer waren ze met zijn vijven. Ze spoten iets in hem om zijn hersenen aan te tasten. Het gif van de wereld moet tot hem doordringen, of hij nu wil of niet.

Hij heeft wel geprobeerd de buren te waarschuwen. Vooral Marie, met de kat. Hij ziet iets in haar, iets kwetsbaars. Zij zou het niet overleven als ze komen, dat weet hij zeker. Ze is de volgende. Althans, dat vermoeden heeft hij. Hij wil dat nog even open houden maar niks zeggen was geen optie. Ze luisterde niet. ‘Herman, hou op met die gekkigheid,’ zei ze en ze klopte hem op zijn arm. Hij durfde haar thee niet op te drinken.

Zou een half uur tikken genoeg zijn? Hij kijkt op de klok. Hij denkt de wijzer vijf minuten verder, soms mag hij dat van zichzelf, en gaat in de stoel zitten. Even niets, even maar zo zitten. Hij sluit zijn ogen en doet ze na een tijdje weer open. De muren zien er anders uit dan vanmorgen. Ze lijken de kamer niet meer te bezitten. Een goed teken. Hij leest de spreuk aan de muur die zijn moeder ooit borduurde. Eind goed, al goed. Het is een boodschap voor hem. Hij mag blijven zitten. Hij moet morgen weer naar Marie. Hij denkt aan de lantarenpaal voor zijn slaapkamerraam. Soms verandert die in een witte bol licht waarin hij wordt opgenomen. Daardoor weet hij als een van de weinigen wat er na de dood gebeurt. Als het maar gebeurt, voordat ze komen. Want als ze komen, is het te laat.




Vorige verhaal
LET THEM EAT CHAOS
Volgende verhaal
nonnen

Over de auteur

Anne Büdgen

Anne Büdgen schrijft gedichten, korte verhalen en theater. Onlangs verscheen haar eerste roman Boven de straat hangt een witte lucht, dagboek van Anna Meesink vol psalmen, slordig geschreven gedachten en poëzie.

Ook van deze auteur

door Anne Büdgen
08 maart

Van heilig nut

2 Minute Read
door Anne Büdgen
15 februari

Eindelijk

2 Minute Read
door Anne Büdgen
25 januari

Camera

2 Minutes Read