shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Sara van Gennip
op 17 juli 2017
Deel dit verhaal

RODE KNOP

Mocht ik maar opnieuw geboren worden. Ik zou niet dwars gaan liggen, mijn moeder niet open laten snijden en mezelf niet uit haar buik laten scheppen als een bolstaande bitterbal uit een pan frituur. Nee. Ik zou me klein maken, kleiner maken, vloeibaar haast, en mezelf door dat nauwe geboortekanaal naar buiten laten glijden. Ik zou niet huilen, niet zo hard huilen.

Mijn vrouw en ik deden vroeger een spel waarbij ik de kleur van de M&M’s raadde die ze achter haar rug hield. Zacht en plakkerig smolten de chocoladepinda’s in de palm van haar hand terwijl ik mijn ogen sloot, even nadacht en uiteindelijk ‘groen!’, ‘rood!’, ‘blauw!’, ‘bruin!’ of ‘geel!’ riep. Steeds vaker had ik het goed, steeds vaker kreeg ik het gevoel dat ik echt iets kon. Wat begon met het raden van kleuren eindigde met het raden van bedragen in glimmende koffertjes op nationale tv. Het zweet stond in mijn handen en mijn vrouw beet haar nagels stuk van ongekend geluk. En ik keek naar haar en ik hield van haar. En toen sloeg een hand, kennelijk de mijne, op die rode knop. En alles hield op.

Mocht ik je maar opnieuw ontmoeten. Ik had nooit die spijkerbroek met de scheur bij mijn knie gedragen die jou deed denken aan de keer dat je over een hek klom om je toekomst tegemoet te rennen en dat je toen bleef hangen in het prikkeldraad. Nee. Ik zou een pak dragen en je mee uit eten nemen en alle deuren openhouden en je stoel aanschuiven. Meteen zou ik je zeggen dat je de allermooiste vrouw was die ik ooit had ontmoet. Dat jij het was. Dat je nooit nooit nooit meer weg mocht gaan. Nooit zou ik je vergeten, nooit mijn lust boven jouw liefde plaatsen. Ik zou eigenhandig een huis voor je bouwen, je de wereld laten zien, je kinderen schenken en elke nacht je lijf kussen tot je sliep.

Mocht ik maar opnieuw.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
De mongolen komen
Volgende verhaal
Sekte dochter sekte

Over de auteur

Sara van Gennip

Sara van Gennip (1987) schrijft verhalen waarin mensen discussiëren, liefhebben en geloven tegen beter weten in. Af en toe wordt er heel symbolisch een biggetje in geslacht. In 2015 werd Sara genomineerd voor de Dioraphte Cementprijs, de VPRO Bagagedrager, de Lowlands Schrijfwedstrijd en won zij de Boekenweek Schrijfwedstrijd. Vanaf 2016 is Sara o.a. verbonden aan het Kameroperahuis, Festival Cement en Theater Bellevue. In het voorjaar verschijnt de toneeltekst GODENZOON bij de Nieuwe Toneelbibliotheek.

Ook van deze auteur

door Sara van Gennip
11 februari

SNEEUWJACHT

4 Minutes Read
door Sara van Gennip
08 mei

TAST

3 Minutes Read
door Sara van Gennip
27 maart

COUPE CORONA

3 Minute Read