shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Bart Smout
op 15 december 2016
Deel dit verhaal

Reptielenbrein

Op een zaterdagmiddag pakt het reptielenbrein van Robert zijn koffers. Gelaten ziet Robert zijn groene staart over de vloer slepen terwijl hij de gang in loopt.

Bij de voordeur draait het reptielenbrein zich om en zegt: “Ik moet gaan. Jij en ik, wij kunnen niet langer samenleven. Er was een tijd dat ik van je hield. Ik ben altijd opvliegend geweest, dat weet jij net zo goed als ik, maar jij maakte me rustig en kalm. Dat is liefde, dacht ik. Nu weet ik beter. Ik laat me niet langer door jou onderdrukken. Jouw liefde is een kussen dat mij langzaam smoort. Ik spuug op jouw liefde. Het wordt tijd dat ik op eigen benen sta.”

Robert wil iets zeggen, maar het reptielenbrein legt een vinger op zijn lippen. “Mijn besluit staat vast. Klein zijn, ik ben er klaar mee. De wereld roept. Het ga je goed.” De ogen van het reptielenbrein kijken hem koel aan.

De jas wordt dichtgeknoopt, de deurklink omlaag gedrukt. Het reptielenbrein stapt naar buiten zonder om te kijken. Koude lucht strijkt langs Roberts ochtendjas. Hij wrijft over zijn armen.

De geur van koffie walmt door het huis. Robert loopt naar de keuken en schenkt een mok vol. Hij gaat aan tafel zitten. Vergeet de mok mee te nemen. Met zijn rechterhand wrijft Robert over zijn kaak. Stoppels. Hij moet zich scheren, maar het oppakken van een scheermes lijkt hem ineens een loodzware taak. Waar is het misgegaan? Robert begrijpt niet waarom zijn reptielenbrein hem heeft verlaten. Het ontbrak hem toch aan niets?

Door het raam kijkt Robert uit op zijn straat. Rijtjeshuizen, voortuinen, geparkeerde auto’s langs de stoep. Zijn reptielenbrein loopt over de weg, in iedere hand een zwarte koffer. Voordeuren zwiepen open. Andere reptielenbreinen gaan de straat op. Ze drommen samen, omarmen elkaar, wijzen naar een onzichtbare stip aan de horizon.




Vorige verhaal
Zit je haircut?
Volgende verhaal
Je zou mij best God mogen noemen

Over de auteur

Bart Smout

Bart Smout (1983) is schrijver, publicist en redacteur. Hij publiceerde de roman Lege Lijnen en de gedichtenbundel Blijkbaar wordt het toch erger als je er niets aan doet. Gedichten en korte verhalen van zijn hand verschenen in onder andere Hard/Hoofd, De Optimist, Strak! en Passionate. Momenteel werkt Smout aan een novelle in samenwerking met literaire organisatie Tilt en uitgeverij De Geus.

Ook van deze auteur

door Bart Smout
17 januari

De lucht kleurde prachtig rood, we kregen veel likes

1 Minute Read
door Bart Smout
15 november

Uw versgedraaide drol is klaar

59 Seconds Read
door Bart Smout
13 september

Alleen de auto’s blijven dobberen

52 Seconds Read