Ze bemoeien zich overal mee. Het bemoeilijkt het speech schrijven [wacht, ik maak even een fotootje], het speechen zelf met zalvende stem. Als ik er sta is [alles in slow motion]. Hoe de vlaggen gaan alsof het wuivend graan is om maar eens poëtisch te worden. Dat zijn mijn vlaggen. Zo ervaar ik dat. Dan ben ik [in trance], kan ik even alles vergeten. Hoge stem, lage stem, klemtonen anders. [Zet maar steeds harder en dan weer zachter]. Ik heb me wel eens afgevraagd of het niet soms beter is dat ik wat aardiger ben, want mijn verleden haalt me soms in door mensen die ik heb laten vallen, maar tegelijkertijd vraag ik me af: wat is erger? [wacht, ik maak even een foto]. Compleet genegeerd worden alsof je niet meer bestaat. Of dat er altijd voor je gezorgd wordt zoals maffiabazen voor je zorgen. [Op het juiste moment spiegelen]. Zodat je ze in je zak hebt. Je ze kunt bespelen. Omdat als ze iets verkeerd doen ze alles kwijt zijn, hun geliefden alles kwijt zijn, ze ineens hun levensstijl zouden moeten opgeven. Je maakt ze afhankelijk door ze verslaafd te maken. Deze tactiek kost veel geld als je veel potentiële vijanden hebt [smile] zoals ik. Ik begrijp niet waarom mensen niet gewoon van me houden [dit is mijn betere kant]. Ik koop je af voor een relatief klein bedrag. Ieder dubbeltje doet mij zeer [hier is mijn wolkenkrabberhandtekening]. Maar nog liever negeer ik iemand het graf in. Ik zwijg je dood. Waag het niet om op te staan. En uiteindelijk geloof ik dat dat beter werkt. Want wie wil er nou door mij genegeerd worden.