shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anna van der Kruis
op 17 februari 2023
Deel dit verhaal

Poep (en andere grote verhalen)

Een choreograaf staat met een zakje poep in een Duitse foyer. De hond uitgelaten, de poep nog niet in de prullenbak gegooid. Daar loopt hij haar tegen het lijf. De recensente die hem al zijn hele leven dwarszit. Het is geen feedback op zijn werk, het is een persoonlijke vete (vindt hij). Ze spreken met elkaar. Over de voorstelling. De woorden die zij dit keer geschreven heeft (even vergeet hij het zakje in zijn hand) en uiteindelijk krijgen ze ruzie. Hij begint te schreeuwen. Zij begint te schreeuwen. Op dat moment pakt hij, in een opwelling (inderdaad, dat is niet goed), de poep uit het zakje en duwt het in haar gezicht. Zo voelt het, zegt hij. (Op dat moment is het een opluchting.)

Twee medewerkers vallen in een fabriek van Mars in Pennsylvania tijdens onderhoudswerkzaamheden in een vat met chocola. Het staat tot aan hun middel. In elke vloeistof dikker dan water verdrink je, zoiets kan ongelukkig uitpakken. Ze worden eruit gesneden. (Ik denk aan Roald Dahl.)

Op pagina zes en zeven van de vrijdagkrant staat een ode aan bruine café’s. De laatste plek in Amsterdam waar tandartsen, bijstandtrekkers, filmmakers en timmerlui elkaar ontmoeten. Waar pils en jenever op het menu staan (voor een normale prijs). Waar vaste krukken worden vrijgehouden, voor vaste gasten. Een doosje achter de bar voor ieders huissleutels. En een kastelein die je een geeltje leent als het echt nodig is.

Ze verdwijnen.
(Als ze niet worden gered.)


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Een stapeling van dingen
Volgende verhaal
Tigra

Over de auteur

Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

door Anna van der Kruis
10 maart

Alles

43 Seconds Read
door Anna van der Kruis
27 januari

Onoplosbaar

4 Minutes Read
door Anna van der Kruis
23 december

Books that made me cry

2 Minute Read