De anderen vinden Kiki een enorme digibeet, omdat ze in het begin probeerde te klikken in plaats van te vegen. Niemand had haar van tevoren verteld wat de bedoeling was. Ze klikte en klikte. Pas veel te laat hoorde ze de anderen lachen. Zelfs Paula. Daarom durft Kiki nu alleen nog te tinderen terwijl de anderen slapen.
Ze veegt door de afbeeldingen, blijft naar links vegen. Sommige van de harige hoofden zien er erg onverzorgd uit, ze weet zeker dat het op het achterhoofd van Bono uit Arnhem wemelt van de huidschilfers, misschien zelfs vlooien.
Swipe naar rechts als je iets leuks ziet, hadden ze haar uiteindelijk uitgelegd.
Bij Xavi uit Madrid is ze heel even in de verleiding, maar eerlijk gezegd is het enig leuke dat ze ziet de goed gevulde fruitschaal die Xavi in zijn handen houdt. Dylan uit Hannover ziet er wel oké uit, hij herinnert haar een beetje aan haar vader. Een vriendelijk en open gezicht, brede schouders. Maar ja, Hannover klinkt voor haar naar grijs beton en regen. En zij houdt van groen en zon. En van Paula.
Achter haar hoort ze het gesnurk van de anderen. Als ze goed luistert dan herkent ze het zachte gerochel van Paula. Haar Paula. Met de diepbruine ogen waarin ze kan verdwijnen, haar grote maar zachte handen. Nee, ze moet op het scherm focussen, nu niet aan Paula denken. Otis uit Rotterdam misschien? Nee, sorry Otis. Haar duim is simpelweg niet in staat om naar rechts te vegen. Hoe meer ze niet aan Paula wil denken, hoe harder ze Paula’s gesnurk hoort.
Daar heb je Bono uit Arnhem weer, die had ze toch al weggeveegd? Xavi uit Madrid, Dylan uit Hannover, één voor één komen de bekende gezichten weer terug. Ze veegt steeds sneller naar links om ze te laten verdwijnen. Na een tijdje begint ze met haar hele hand te vegen, ze wordt duizelig van de langsflitsende hoofden, hoe sneller ze veegt, hoe meer het lijkt alsof het steeds hetzelfde hoofd is dat telkens weer in een net iets andere gedaante overvloeit. Bij de zoveelste keer Bono uit Arnhem laat ze haar hand zakken, maar de hoofden blijven langsflitsen, ze richt zich op, ademt diep in en uit, hurkt neer en plast over het scherm. Zo. Dat voelt goed. Het scherm is ineens zwart, met okergele spetters en beekjes die naar beneden druppelen.
Ze staat op en sluipt geluidloos naar de anderen toe, kruipt tegen Paula aan en geniet van haar gerochel.