Dag mevrouw de inspecteur, komt u verder.
…
Inderdaad een medewerker deelt die nu uit. Eén velletje per persoon. Toen ze nog zelf konden pakken zagen we te veel klanten in de verleiding komen om creatief aan de slag te gaan.
…
Met die Japanse vouwtechniek.
…
Origami, ja!
…
Goh, van alles. Vooral zwanen, maar ook vlinders, vosjes, tulpen — die waren wel aardig moet ik zeggen. Tot een man de hele Keukenhof stond te vouwen. Een doodgewone man met een leesbril, geen kunstenaar of zo. Toen hebben we gezegd: schluss. Maar goed, als u even verder komt. Hier begint de versafdeling. Groen links, fruit rechts. En dit is Mark, onze beveiliger. De suppoost noemen we hem, haha. Nee, hij let erop dat klanten alleen aanraken wat ze kopen.
…
Stillevens.
…
Van alles. Er was er op een gegeven moment een met aubergine, tomaat en citroen en ik kreeg gewoon een brok in mijn keel als ik ernaar keek.
…
De kleuren, denk ik. En de ronde vormen. Zo’n aubergine glanst als een spiegel, moet je zien. Alsof je zo het heelal in kijkt. Maar ik heb daar geen verstand van.
…
De broodafdeling doet het prima, al hebben we de bloem naar voren gehaald omdat iedereen wil doe-het-zelven, zeg maar. Vind ik prima, hoor, zolang mensen dat maar binnenshuís doen, begrijpt u wel? Want bij de conserven hebben we een loopband moeten plaatsen om de doorstroom te garanderen.
…
Omdat ze gewoon gingen zitten kijken.
…
Nee, natuurlijk niet. Op de grond. Of op de kratten van onze vakkenvullers. De brutaliteit, hè? Toen we dat eindelijk onder controle hadden ontstond er een levendige handel in rollators. Wij zagen op den duur mensen binnenschuifelen waarvan je dacht: die zit nog op de middelbare school. Ging je even later kijken dan ja hoor, negen van de tien keer zaten ze bij de tomatensoep.
…
War- wie?
…
Hol?
…
Zegt mij niks.
…
U heeft er wel verstand van, of niet?
…
Kunstgeschiedenis?
…
Omgeschoold?
…
Ja, hier staan normaalgesproken de huishoudelijke artikelen, maar dit stuk hebben we helemaal moeten leeghalen.
…
Het was niet meer te handhaven. Dan zouden we zes Marken moeten inhuren en dat gaat niet. Het dieptepunt was toen hier een stuk werd opgevoerd van, kom, hoe heet hij nou? Ik denk dus ik ben, ik eet dus ik leef … Sartre, geloof ik.
…
Shakespeare, ook goed.
…
Geen idee.
…
Ik ken dat allemaal niet, mevrouw.
…
Kostuums van vuilniszakken! Dweilen als pruiken! Het hele gangpad stond vol met die verdomde waxinelichtjes op batterij.
…
Door het applaus. Jonge mensen, oude mensen, alles bij elkaar. Het waren er wel een stuk of twaalf. Sommigen floten zelfs op hun vingers.
…
Teleurgesteld. Zet dat maar in uw rapport. Diep teleurgesteld ben ik. Zo’n pandemie toont de ware aard van de mensen.

door Elske van Lonkhuyzen