shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Broeksma
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Esther Porcelijn
    • Eva Gouda
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Kira Wuck
    • Koen Caris
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • Sylvia Hubers
    • Teddy Tops
    • archief
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 2 september 2019
Deel dit verhaal

Oma wil dood.

Oma is jarig. Ze wordt tachtig vandaag. In de gezamenlijke ruimte van de geriatrische inrichting zingen mijn broer en ik ‘lang zal ze leven’ voor haar, terwijl we stiekem het tegenovergestelde voor haar hopen. Oma zit aan het hoofd van een tafel met nog acht andere in chronische halfslaap verkerende bejaarden. Voor hun neuzen gebakjes en kopjes koffie.

Oma begrijpt de situatie bijna, maar vooral net niet. Ze omzeilt het feit dat ze niet meer weet wie wij zijn, door zich druk te maken over de gebakjes.
‘Waarom die gebakjes?, vraagt ze aan een verzorgster die haar koffie bijschenkt.
Mijn broer zegt: ‘Je bent jarig vandaag.’
‘Welnee,’ zegt Oma resoluut. ‘Als dat zo was, dan had ik het wel geweten.’
‘Jawel,’ zegt de verzorgster. ‘Vandaag wordt u tachtig.’ Ze schenkt de anderen bij en vertrekt.

Oma kijkt ons verbijsterd aan. ‘Tachtig? Ben ik táchtig?’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Tachtig. Dat is iets om trots op te zijn. Wij moeten nog maar zien of we dat redden.’
‘Tachtig…’ stamelt Oma.
‘Ik ben vierentachtig,’ zegt een meneer naast haar trots en steekt zo kwiek als hij kan een stuk gebak net naast zijn mond.
‘Ik ben vijfentachtig,’ zegt een mevrouw glunderend. Er breekt een strijd los aan tafel, waarbij de waarheid er niet meer toe doet. Iedereen moet en zal de oudste zijn.
‘Tachtig…’ stamelt Oma afwezig.

We nemen haar in de rolstoel mee naar haar kamer. In de lift vraagt ze aan mij wat ik op mijn neus heb.
‘Heb ik iets op mijn neus?’ vraag ik.
‘Daar,’ wijst ze.
‘Ze bedoelt je bril,’ zegt mijn broer.
‘Dit is mijn bril,’ zeg ik tegen Oma.
‘O ja,’ zegt Oma. ‘Ik had ook ooit zo’n ding. Geen idee waar ik die gelaten heb.’
‘Op je neus,’ zeg ik. Oma tast en vindt haar bril. Haalt die van haar hoofd en kijkt ernaar.
‘Verrek,’ zegt ze tegen de bril, ‘ik dacht dat ik je kwijt was.’
Ze zet haar bril weer op, kijkt naar mij en vraagt: ‘Wat heb jij op je neus?’
‘Ping,’ zegt de lift.

Eenmaal op haar kamer, zodra de deuren gesloten zijn, is daar haar korte vlaag van helderheid. Ze schaamt zich niet meer voor het niet precies meer weten wie wij zijn, of hoe we heten. Maar ze weet wel dat wij zonder haar nooit hadden bestaan. Ze zegt: ‘Jullie moeten mij doodmaken, want zelf kan ik het niet meer.’

Wij zwijgen en leggen haar in bed. Een paar dagen later overlijdt ze. Doodsoorzaak onbekend.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
PLOEGEN
Volgende verhaal
niet vrolijk
Nergens carnaval

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
26 november

Eerlijke Vinder

3 Minutes Read
door Dirk van Pelt
22 juli

Ronald loopt zorgeloos door de woestijn

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
06 juli

Groenen

1 Minute Read