Annika zit in de witte kast, Stine in de donkerbruine een kamer verder. Benen opgetrokken, kussentje onder de kont, oortjes in hun oren. Voor muziek, praten is te riskant. Ze appen elkaar, sturen snapchats van hun donkere kast, vragen ‘Is het al 10 uur?’.
Vandaag is het precies 6 maanden geleden. Stine stuurde Annika een spraakbericht. Nogal een lange, waarin ze het gedrag van haar zusjes beschrijft: ze zingen vals, ze slaan elkaar, ze trekken aan kledingstukken, ze slaan de kapjes van het brood over, ze schreeuwen tegen hun ouders, hun haar zit stom, ze fietsen tering langzaam, ze ademen, wil je mijn vriendinnetje zijn. Annika facetime terug dat ze haar NU wilde zoenen. Dat deden ze later. Veel en vaak. ’s Nachts onder een fietstunneltje. In het verlaten park van Lindholm, achter een leegstaande boerderij in Hvorup. In wc’s en badkamers want daar zit een slot op. Altijd de keuze: beetje koud en donker of warm en licht en dat er ieder moment iemand bij de deur kan gaan roepen.
Ik wil seks, had Annika vorige week gezegd. We zijn al 17, we hebben recht op seks. In een bed. Maar al die kutzusjes, maar de broer van Annika die steeds midden in de nacht door het huis begint te stommelen. Maar die hysterische ouders met hun ‘hoe ís het nou lieve schat, om verkering te hebben? Met een meísje?’ Maar diezelfde ouders die nooit eens een weekend vertrekken met de rest van hun kinderen. Maar hoe duur een hotel is.
Dus nu zitten ze hier. Stine in de donderbruine kast. Ze moet plassen, haar rug is stijf, haar versgeschoren oksels prikken. In haar rugzak een donkerblauw kussensloop en ducttape voor tegen de camera’s. Kaarsjes, ook al blijft het misschien wel licht, een schone onderbroek, snoep, oplader, kaneelbroodjes.
Nog 1,5 uur, dan sluit IKEA. Buiten begint het te sneeuwen.