Meer Thuis, Vaker Alleen. Maar wel willen blijven leven, op zich. Omdat mtva weliswaar minder gezellig is dan Meer Buiten Vaker Samen (mbvs), maar niet zo erg dat je voortaan liever Nooit Meer Thuis Altijd Weg zou zijn. Of nou ja, weg. Voor de anderen dan. Die er nog zijn. Die je nog zag, vroeger, in cafés en bij koffieapparaten. Op een feestje en bij een etentje. Die anderen die je aan kon raken. Met je handen. Anderen die je voelen kon in je armen. Hun warmte, hun geur, de stroef- of soepelheid van hun spieren. Je gaf zoenen op wangen, zoenen die droog konden voelen of plakkerig. Je knuffelde ontspannen, blij of een tikkie onhandig. Nu is er alleen dit ntva. Je leert het oké te vinden, je leert verzoening, een beetje dansen in de kamer, een beetje bellen met een vriendin, een serie die echt te moeite waard is. Even was er een avontuur geweest, een rechtsgewipete vrouw die na een 1,5 meterwandeling je nog eens wilde zien. Ze had dicht tegen je aan gezeten op de bank, ze had je gezicht in haar handen genomen, je lippen gekust. Dat mag, hadden jullie tegen elkaar gezegd, mensen mogen een nieuwe liefde hebben, nieuwe liefdes mogen dat fysieke, dat nabije dat voorbestemd is voor leden van 1 huishouden. En voor het goed wel begonnen was, was het weer voorbij. Met tranen, onbegrip en berusting. Want dat gebeurt soms.

Je strijkt je haren uit je ogen, je doet de gordijnen dicht en je kijkt de nacht in. De avond is nog lang.