Er is een licht dat nooit uitgaat. Het is het licht van de konbini van Masatoshi Ito, op de hoek van de straat. De tl-verlichting zoemt en flikkert, heeft nooit niet gezoemd en geflikkerd. Ik ben er iedere nacht. In de konbini kopen zakenmensen diepvriesmaaltijden en studenten wasmiddel, wonen de nachtvlinders. Ik stond eens in een museum voor een groot schaalmodel van ons sterrenstelsel omhuld door een glazen bol waar op de binnenkant de sterrenhemel stond afgebeeld het universum in te kijken. Maar dat is lang geleden. Ik kijk uit het raam van de konbini en zie hoe de tijd zich daarbuiten voortbeweegt. Een vrouw kijkt op haar horloge, een jongen fietst door rood. Niemand is waar diegene zijn moet. Voordat het eerste licht weer aan gaat en nadat het laatste licht uiteindelijk is gedoofd, is daar, altijd, de konbini.