shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Renée Kapitein
op 5 januari 2022
Deel dit verhaal

Je weet nog

Je weet nog:
De geuren. Zoet en dik, die je in je neus kon proeven. Helder en koud als de bergen of juist zompig en diep. De geur van de peper, die als duizend kleine mesjes door lucht zweeft. En de geur van “Kom, het eten is bijna klaar.”

Je weet nog de geuren, je voelt ze prikken, maar je hebt geen idee waar je ze hier vinden moet.

Je weet nog:
Het eten, de smaken, geluiden. De bouillon die op staat, de rook van de wok. Je weet het zuur, het heet, het zoet, het aardse.
Je weet nog zoveel paddenstoelen aan het eind van de zomer, maar je weet niet meer welke je eten kan.

Je weet nog:
Je moeder. Dat ze je droeg, hoe ze je voerde, je tranen wegveegde en steeds herhaalde “het komt goed”.

Je moeder – ja je weet nog je moeder en haar zachtjes zingen, maar de woorden, die ken je niet.

Je weet:
nog de mannen, je weet nog de vrouwen. Bekende ogen een vreemd gezicht. Familie, de buren, de honden op de straten.
Je weet nog de andere kinderen, maar de namen, die heb je niet. Je kunt niet schrijven, niet bellen, niet roepen. Je kunt niet zeggen; ik ben je kwijt.

Je weet nog de straten, de winkels, dat ene steegje. Dat hier ons huis en daar dan de markt. Het plein, de tempel, het water, de bergen. Je weet nog de drukke weg met daarachter het buiten, het vreemd, het niet-hier, het ver.
Je weet nog jullie samen. En hoe jullie liepen, jij op haar rug of hand in hand. Je weet nog het rijstveld, je weet nog de koeien, je weet nog de bamboe op de berg. Je kent de rivier, je weg en de bochten. Je weet nog je dorp, je hebt alleen geen idee meer, waar je moet zijn.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Het huis uit
Volgende verhaal
Zin in sinaasappels

Over de auteur

Renée Kapitein

Zolang ze zich kan herinneren vertelt Renée Kapitein verhalen. Om deze verhalen een podium te geven studeerde ze dramaschrijven aan de HKU. Één podium vond ze niet genoeg en dus schrijft ze comedy voor sketchgroep Boesjans, (media-)campagnes voor organisaties die dat goed kunnen gebruiken en maakt ze podcasts. Oja en proza: haar debuutroman Waarom we huizen bouwen onlangs uit bij Ambo | Anthos en ze schrijft inmiddels al een tijdje aan een tweede boek.

Ook van deze auteur

door Renée Kapitein
26 juli

Ze hebben er zin in

4 Minutes Read
door Renée Kapitein
22 juni

De zonnewende

3 Minute Read
door Renée Kapitein
01 juni

Er zal bloed zijn

5 Minute Read