shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anna van der Kruis
op 26 mei 2022
Deel dit verhaal

jarig

Ze was jarig. Haar moeder stuurde haar een mail door in het Oekraïens. Laat maar lezen aan je vrienden, zei ze.

Het was ook de verjaardag van een moord. Twee jaar geleden had een agent in Minneapolis zijn knie in de nek van een onschuldige zwarte man gezet en hem niet weggehaald. In de buitenwijken van Minneapolis ging het slechter dan ooit. Zo werkte het, met wat mis ging.

Eerst werd het erger. Want de schrik. Want het verdriet.

In Texas schoot een achttienjarige scholier 19 kinderen tussen de 7 en 10 jaar dood op een basisschool. De High School Shooting in Columbine was 23 jaar en 35 dagen geleden. Ze was zelf nog net geen 18, toen het gebeurde. Net als een van de daders. In 23 jaar had niemand doorgepakt. Geen enkele senator, geen enkele president had het aangedurfd. De wapenwetten waren heilig.

Amerika sprak schande. Was twee minuten stil. Zoiets mocht nooit meer gebeuren.

Maar het stopte niet.
Het bleef gebeuren.

En bij elk schot werd de overtuiging dieper, aan beide kanten.

Ze was jarig en vierde het in de locale horeca. Taart en koffie met haar beste vriend aan de overkant van het kanaal. Lunch met haar lief in de tuin van een voormalig klooster. Bisque van kreeft en salade burrata. Een borrel in een club op een oud rangeerterrein, met spelletjes en pingpongtafels. Een hoge tafel met drie vrienden.

Haar zoontje van 6 was voor het eerst op schoolreisje geweest. Zijn gezicht was blij en bleek, toen hij met zijn vader binnen kwam lopen. Het was de beste dag ooit, zei hij. En na een half uur: Ik heb honger. En na nog een half uur: Ik wil naar huis. Ze was er trots op hoe goed hij zijn grenzen kende.

Ze sliep weinig die nacht. Dacht aan de horeca die alleen overdag open mocht een jaar eerder. Hoe ze buiten hadden geluncht, onder een partytent in de regen. Aan hoe alles dicht was, de eerste maanden van de pandemie. Hoe ze had geprobeerd zelfs in haar eigen huis de anderhalve meter in acht te nemen. Hoe ze had gekookt met locale ingrediënten die ze via de post had ontvangen en hoe ze het diner voor haar lief boven in de studeerkamer had geserveerd, zodat ze beneden drie gasten kon uitnodigen. Twee jaar geleden.

Drie, vier, vijf jaar. 12, 17, 18, 20, 23. Hoe lang ze de vrienden kende, die ze die dag had gezien.

En ze dacht ook vooruit.

Een paar minuten: ze wilde slapen. Een paar uur: een kort verhaal schrijven over het nieuws van de dag. Een paar dagen: naar de 14de verjaardag van haar neef en naar de Roompot camping, waar haar moeder zou staan.

Om kwart over zes schrok ze wakker. Ze was blijkbaar toch in slaap gevallen. Het kind speelde op de gang, met zijn Lego. Hij zong erbij.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Het Nieuwe Zorgen
Volgende verhaal
Eekhoorn

Over de auteur

Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

door Anna van der Kruis
17 juni

Ikke

4 Minute Read
door Anna van der Kruis
05 mei

Geen weken maar maanden

4 Minutes Read
door Anna van der Kruis
14 april

Een boek, een schilderij en een voorstelling (week 7)

4 Minute Read