Ze ontmoetten elkaar in de bus naar Krasnodar. Zina had muziek op. Pink Floyd – The Darkside of the Moon. Dat herkende Iwan meteen.
‘Wist je dat je aan het einde van Eclipse een Beatles nummer hoort op de achtergrond? Luister maar.’
Zina spoelde door tot het einde.
‘Verdomd!’
Hierop volgde een uitgebreid gesprek over muziek. Zina vond Wish You Were Here misschien wel een nóg completer album dan The Darkside of the Moon. Iwan zei dat hij liever in de jaren ’70 was opgegroeid.
‘Bowie, Dylan, Pink Floyd, Led Zeppelin, The Stones. Wat een tijden.’
Iwan kwam uit Oekraïne, uit een stadje genaamd Horodok, dichtbij Kiev. Hij was een paar weken vrij en wou nog op reis voordat zijn studie begon. Tot vorige maand was hij nog nooit in Rusland geweest. Zina kwam uit Moskou en snapte niet waarom hij hier op vakantie ging.
‘Is het in Oekraïne niet koud genoeg voor je?’
Het was inmiddels donker geworden in de nachtbus, de rest van de passagiers sliepen allemaal al. Maar Iwan en Zina kletsten de hele nacht door. Ze hadden het over hun eindexamens van afgelopen zomer. Over hun toekomstplannen. Iwan was toegelaten tot de Nationale Muziek-Academie in Kiev. Zina zei dat ze nog niet zo goed wist wat ze wilde. Ze hield van schrijven.
‘Maar misschien ga ik eerst wel een jaartje het leger in’.
Iwan verslikte zich bijna.
‘Jij? Het leger?! Jij bent veel te knap om het leger in te gaan. Alleen mensen met dikke koppen worden daar toegelaten.’
Zina lachte en blies haar wangen zo bol mogelijk. Iwan deed hetzelfde.
‘Oké voorruit, misschien is jouw kop toch meer geschikt’, besloot Zina. ‘Maar ja, we kunnen niet allemaal de nieuwe Roger Waters worden hè. En ik houd wel van een uitdaging. Gewoon voor een jaartje, niet langer.’
Ze werden onderbroken door een stem vanuit de intercom.
‘Zeg hallo, het is hier geen hotel!’.
Het was de buschauffeur. Ze hadden het niet eens gemerkt, maar de bus was inmiddels helemaal leeg en allang en breed aangekomen op het station.
Buiten haalde Zina een USB-stick uit haar tas en drukte die in de handen van Iwan.
‘Hier. Met allemaal obscure rock-‘n-roll uit de jaren ’70. Veel is niet eens uitgebracht. Hoewel je waarschijnlijk alsnog alles al kent.’
‘Ik vind het sowieso fantastisch’, glimlachte Iwan. Ze wisselden gegevens uit en gingen hun eigen weg. Iwan naar een hostel, Zina naar haar familie.
Bijna een jaar later ontmoetten ze elkaar weer, op een donderdag in februari.
