shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Mariken Heitman
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Pascal Vanenburg
op 13 februari 2018
Deel dit verhaal

In de kladderadatsja

Ja, zeg, verdomme, ik weet het ook wel. Dat had ik helemaal niet moeten doen natuurlijk, ik weet het, zeg ik toch. Ik weet het! Maar god, wat had ik dan moeten doen? Ik vertel ditzelfde verhaal al een dikke tien jaar op feestjes. Of nou ja, de borrels van de zaak. Kom, je weet hoe dat gaat. Sta je daar, biertje in de ene hand, in je andere hand jongleer je wat met zo’n nog net te hete bitterbal en dan hoor je de verhalen van de jongens, hè. Over hoe die ene net met z’n eigenste twee handen een complete sauna in de achtertuin heeft gebouwd. Helemaal zelf, van het houtwerk tot de leidingen. Of over hoe die ander tijdens zijn laatste sabbatical de Kilimon Klimiman Kikimo.. nou ja die berg dus heeft beklommen. Rugzakkie om en gaan. Hatsa. En dan wipt er opeens iemand z’n telefoon uit z’n zak en tovert een foto tevoorschijn van hem en Regilio Tuur. Machtig mooi natuurlijk. Was-ie zomaar tegengekomen. En nou ja, dan kijken ze opeens allemaal naar jou zo van, heb jij nog wat. Sta je daar met je inmiddels lauwe bitterbal in een bek vol tanden. Poetin, zei ik toen. Heb ik ontmoet. Dus ik die bitterbal wegkauwen, teug pils erachteraan, rondkijken waar de schaal met vlammetjes is, voel je toch nog steeds al die ogen op je gericht, hè. Ja, stom natuurlijk, maar wat moet je dan. Dus ik verder vertellen van, nou ja, in de datsja. Mooi woord is dat eigenlijk, datsja. Maar goed daarin dus. Ik driftig knikken. Teug pils, geen vlammetjes, en dan hoor je ze zeggen: gelul. Nou dodelijk natuurlijk. Dus ik verder, zo van, nee echt, stond-ie dan, die Rus. En je weet hoe dat dan gaat, hè. Voor je het weet heb je zo een heel verhaal staan ophangen. Jongens onder de indruk natuurlijk, doe je het toch voor. Maar ja, dat gaat dan zo’n beetje een eigen leven leiden, hè. Elke keer weer, willen ze het horen. En het was ook wel leuk hoor, hangen ze allemaal aan je lippen. Kom dan nog maar eens met iets als duivenmelken aankakken, nee, dat blieft niemand nog. En nou ja, dat groeit dan zo en dan sta je opeens op een podium datzelfde verhaal te oreren en in je hoofd gaat dan wel dat stemmetje van, joh, zou je dit nou wel doen, maar dat is dan rijkelijk laat en dus hoop je er maar het beste van. Maar goed, opeens zijn het dan niet meer gewoon je maten van op de zaak en dan gaan er mensen toch vragen stellen hè, dus ja, daar was ik toch ook niet helemaal op voorbereid. En ja, ik wist het dus allemaal wel, ik wist het! Maar hoe krijg ik dit nu nou toch nog allemaal rechtgeluld?


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Uitdrukking
Volgende verhaal
I put a spell on you

Over de auteur

Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

door Pascal Vanenburg
15 april

De dokter had een snavel

4 Minutes Read
door Pascal Vanenburg
04 maart

Ha Humbert

5 Minutes Read
door Pascal Vanenburg
12 februari

Waar het ophield met makkelijk zijn

6 Minutes Read