We zeggen langzaam het woord maatregel. En nog een keer. Hoe vaker we het zeggen, hoe harder we lachen. We vinden de letters gek. We snappen niet meer wat het betekent. We leven in geleende tijd. Steeds gaat alles volgende week, morgen, over een paar uur veranderen. We verheugen ons er bijna op. Maar er verandert niets. Wij veranderen. Alsof er een schaduw is die ons volgt. Alles wat we doen, is haast verboden. We lopen te dicht op elkaar, we snuiven, we hijgen, we vrijen met de ramen open, levensgevaarlijk is het. We durven taart te bestellen in een café. We likken onze vinger af en slaan een krant open. Het spijt ons enorm. We gaan kijken. We gaan elkaar appen en bellen ‘heb jij het gezien? Hoe laat gaat alles dicht en vanaf wanneer?’ We proppen mondkapjes in onze zakken, we bestaan als een malle en morsen onszelf.