shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Mariken Heitman
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Mariska Vollering
op 31 januari 2020
Deel dit verhaal

Het weggaan en het achterblijven.

Je kunt opstaan, naar de kapstok lopen, de deur achter je dichttrekken. In een rechte lijn.
Je kunt iedereen een hand geven. Zeggen “Tot kijk!” en “Heb ik je helemaal niet gesproken, volgende keer beter.”
Je kunt je beperken tot de gastvrouw en haar man. Je kust ze en zegt “Bedankt voor de gastvrijheid.”
Je kunt je jas aantrekken en in de deuropening gaan staan. Je kunt zwaaien naar de mensen en zeggen: “Ik doe het maar even zó.”
Je kunt zeggen dat je zo gaat. En nog tweeënhalf uur blijven zitten.
Je kunt een allerlaatste biertje pakken.
Je kunt wachten tot het leuk wordt.

Je kunt thuiskomen en een gang vol verhuisdozen aantreffen.
Je kunt thuiskomen en de rijen boeken in de kast veranderd zien in stapels. Drie per plank. Er kleven Post-its aan de stapels.
Je kunt gesprekken voeren met zinnen als “Ik weet nog dat ik het gekocht heb, maar was dat voor mezelf of was dat een cadeau voor jou?”
Je kunt haar haten omdat ze de rode spatel meeneemt.
Je kunt de tuin in kijken als je de tranen hoort in haar stem.
Je kunt stoppen met haar te troosten. Je kunt daar al lang geleden mee gestopt zijn.
Je kunt beslissingen nemen zonder overleg.
Je kunt zomaar voorgoed niet meer het ene lid zijn van het duo. En zij dan die andere.
Je kunt zoeken naar een nieuwe vorm.
Je kunt verlangen naar dat heldere moment dat ze echt niet meer hier woont. Dat ze weg is, en haar spullen ook.
Je loopt door het huis, je proeft ‘mijn huis’ en alles herinnert je nog aan haar. En aan het duo.
Die kapstok want dat was een cadeau, het bed, het grote slagersmes, de klok, de kast, de kat, de kinderen. De lampen die jullie samen uitzochten. En het missen van de rode spatel.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
de cowboys en de indianen
Volgende verhaal
nieuws

Over de auteur

Mariska Vollering

Mariska Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Mariska Vollering
26 maart

Draag ons

3 Minute Read
door Mariska Vollering
05 maart

we zijn er weer

2 Minutes Read
door Mariska Vollering
12 februari

Kunst

2 Minutes Read