shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Lucas de Waard
op 16 februari 2016
Deel dit verhaal

Het kan altijd erger

Dirk zit al een uur of twee op het bankje als er een man in een bruine ribfluwelen jas naast hem gaat zitten. Hij knikt vriendelijk en Dirk knikt terug. Met een glimlach, want zo gaat hij met mensen om.

‘Wat een kutweer’, zegt de man. Hij houdt zijn handen op, als om de regen op te vangen. Maar de regen is meer miezer dan drup, dus veel te vangen valt er niet.

‘Maar het kan altijd erger’, zegt de man, ‘Vorige week flikkerde mijn schotelantenne van het balkon. Zo, boems, op een poes. Die was dood. Hartstikke zielig. Als het nou geregend had, dan was heel die poes niet buiten geweest. En zo is het ook weer.’ Hij schudt deemoedig het hoofd, haalt een banaan uit zijn jaszak en begint te pellen.

‘Let niet op mij’, zegt hij, ‘Ik eet even een banaan.’

‘Dat zie ik’, zegt Dirk. Het komt er vijandiger uit dan de bedoeling was. Hij wendt zijn blik af en staart naar een hompje kauwgum dat aan de rand van het bankje kleeft. Het ziet eruit alsof het elk ogenblik kan vallen, maar het valt niet.

‘Zit u hier vaker?’, vraagt de man, tussen twee happen door.

‘De laatste tijd wel’, zegt Dirk. Hij heeft honger; zijn maag is leeg en ontevreden. Door die banaan natuurlijk. Hij moet iets eten maar het lijkt te onbelangrijk. Zijn hoofd en lijf zitten vol met andere dingen. Met verloren wedstrijden. Met gemiste schoten voor open doel. Met rood-wit verdriet. Met mislukking.

‘Ik ken u wel’, zegt de man, ‘U bent voetballer.’

‘Ja.’

‘Maar u wint nooit meer.’

‘Nee’, zegt Dirk. Hij zucht. ‘Ik weet niet meer hoe dat moet. Ik snap niet meer wat het is. Het lijkt zo makkelijk. En tegelijkertijd godsonmogelijk.’

‘Het kan altijd erger’, zegt de man, ‘Mijn vrouw heeft een keer haar eigen duim eraf gehakt. Die viel achter het aanrecht. Nooit meer terug gevonden.’ Hij grinnikt en schudt zijn hoofd. ‘Het kan altijd erger.’

Dirk knikt. Maar hij hoopt dat het niet zo is.




Vorige verhaal
Ik ben er gewoon tegen
Volgende verhaal
Dokter, dokter

Over de auteur

Lucas de Waard

Lucas de waard (1984) is schrijver van proza, theater, televisie en columns. In 2009 studeerde hij af aan de schrijversopleiding Writing for Performance te Utrecht. Sindsdien schreef hij o.a. voor Theaterfestival Boulevard, GI:EL (3FM), De Wintertuin, Janke Dekker producties en het Zuidelijk Toneel. Lucas houdt van het grote gebaar, van kleinmenselijke lulligheid en van bitterballen. In 2015 verscheen zijn debuutromans De Kamers, waar vreemd genoeg geen bitterbal in voorkomt, bij uitgeverij de Geus. Momenteel werkt hij aan de opvolger.



Ook van deze auteur

door Lucas de Waard
09 augustus

Yuri

3 Minute Read
door Lucas de Waard
19 juli

Hittevloed

3 Minute Read
door Lucas de Waard
08 juli

Bosnimf

3 Minute Read