Het is een koude, bewolkte winternacht als ik in de tuin duizelig sta te worden van al dat omhoog turen. Het is de nacht van 31 januari op 1 februari, je zou het de vroege ochtend kunnen noemen. Het is koud geworden, ook in mijn achtertuin. Ik tuur en staar en zoek naar de kleine beer, omdat daar in de buurt de groene komeet te zien zou moeten zijn, heel vaagjes, heel zwak, de groene komeet die voor het laatst 50.000 jaar geleden langs scheerde. Het lijkt altijd matig weer te zijn bij deze bijzondere astronomische verschijnselen: wolken bij de Perseïden, wolken bij een supermaan, wolken bij een bloedmaan, wolken bij een superbloedmaan, wolken bij een superbloedwolfmaan, wolken bij hemellichaam C/2022 E3. Verwacht wordt dat wij de laatste mensen zijn die deze komeet gaan kunnen zien. Inmiddels klaart de hemel op en worden steeds meer sterren zichtbaar, een voor een steken ze elkaar aan, bedekken ze het plafond, maar geen kleine beer en geen komeet. Het is te licht geworden om nog iets echt goed te kunnen zien. Afgelopen weekend heb ik de tuin aangeharkt en alle bladeren op hoopjes aan de rand verzameld. Onder het bladerdek ging een prachtige grasmat schuil, een grasmat met mos dat ik direct lostrok, met plukken aarde en kale plekken, dorre stukjes. Daar ga ik mee aan de slag. Ik ga het mos weghalen en nieuw graszaad inzaaien, en bloemen en misschien wel een struik. Ik ga me richten op wat ik kan zien, ik ga in de tuin werken alsof ik de laatste ben die deze tuin ooit gaat zien.