Ik was alweer bijna vergeten dat we uit elkaar zouden gaan. Of nee: gaan. We gaan uit elkaar. Dat hebben we zo besloten. Of nee: dat heb jij besloten. Zo gaat dat in relaties. De een besluit dat het uit is, en de ander legt aan anderen uit dat het simpelweg op was, dat we na een goed gesprek elkaar een laatste kus op de mond hebben gegeven. Het beste en ik hoop dat je gelukkig wordt zodra ik gelukkig ben.

Maar je bent er nog, nog even. We zijn er bijna over uit hoe uit het is tussen ons. Het gaat nu over de details. Jij mag anderen zien, ik wil jou niet meer zien. Cd van jou, Spotify-account van mij.

Jij vertrouwde mij niet meer. Ik jou wel. Tot jij zei dat het beter was als we uit elkaar zouden gaan. Nu vertrouw ik jou ook niet meer. Wat dat betreft zijn we toch iets dichterbij elkaar gekomen: jij lijkt jezelf ook niet meer te vertrouwen.

Toen we net bij elkaar kwamen, ontbeet je met spek, ei, bloedworst en witte bonen in tomatensaus. Nu drink je alleen nog gin-tonic zonder tonic als ontbijt. Ik zeg er niets meer van. Jij wel, jij zegt: ‘Er zit toch komkommer in?’

Zelf weten.

Je mag alles zelf weten.

Ik wil alleen nog dat je weggaat. Het heeft lang genoeg geduurd. Jij hield niet meer van mij, dus houd ik niet meer van jou. Ik wist niet dat het zo werkte, totdat jij het uitmaakte. We houden niet meer van elkaar.

Ga je?