Hij liep er eerst weken mee rond. Het was door een stapeling van dingen, zoals Trees, zijn buurvrouw het noemde. Ze hadden het er lang over gehad, terwijl hij kalmpjes met de hogedrukreiniger in de weer was. Op haar terras, de tegels sloegen groen uit. Dat deed hij eens in de zoveel weken, maar ze waren het allebei vergeten omdat er zo veel speelde.
Ze hadden de volgorde besproken, om het op een rijtje te krijgen. Hoe het allemaal was gegaan.
Eerst wilde niemand meer achter de bar van ’t Zonnetje staan. Na járen van gemoedelijkheid.
De gemeenschapszin was weg. Zomaar. Weg!
Toen die krankzinnige energierekening en alsof ze nog niet genoeg voor de kiezen hadden gehad, alsof, alsof, Rico’s gedachten leken opnieuw bijna te knappen onder zijn schedeldak, toen kwam die activistische moeder waar hij de naam maar niet van kon onthouden, toen kwam ze met het domste verhaal dat hij ooit had gehoord.
Het draaide in zijn hoofd. Ook nu nog. Maar dat moesten ze niet weten.
Die moeder voerde actie tegen frisdrank. Overal lagen ineens flyers en er hingen posters op de gekste plekken. Ook op de deur van ’t Zonnetje. ‘Wees blij, suikervrij’ stond er.
Met eronder een tekening van een flesje. Een kruis er overheen. Rood.
Dit gaat over mij, wist Rico. Hij werkte voor de leverancier. Het was zijn voorstel geweest om de frisdrank gratis te maken, zodat ’t Zonnetje weer iedereen uit de buurt kon ontvangen. Het werkte. Zelfs de jongeren kwamen.
Maar die moeder had haar kinderen niet in bedwang. ’t Zonnetje moest dicht!
Zoiets kon je als gewoon denkend mens niet vatten.

Vandaag was zijn vrije dag. Gisteren had hij aan de sloten van de vrachtwagen gemorreld.
Voor deze ene keer had hij een flesje mee naar huis genomen. Onder deze omstandigheden zou toch niemand het merken.
Het was precies zo gegaan als hij hoopte. Eigenlijk nog beter.
Hij zag het gebeuren. De achterdeur was schuin tegenover zijn huis, in het smalle stuk van de straat opengevlogen.
De kratten met frisdrank waren in het rond gevlogen. Het leek wel een kunstwerk.
Rico was op zijn sloffen naar boven gelopen, vanaf de zolder had hij het beste uitzicht.
Hij dronk er het flesje sinas bij. Met een rietje.
Er was iets waar hij nog niet aan had gedacht. Het gaf hem een bijzonder gevoel.
Opgelucht, dat was het juiste woord.
Door al die kratten, die berg die ze moesten opruimen, er gebeurde iets.
Zoals ze dat samen deden. Trees was er ook.
Het duurde even voordat hij het begreep, maar toen viel het kwartje.
Het was terug.

Er was weer gemeenschapszin.

Hij schoof het gordijn van zijn zolderraam nog wat verder opzij en glimlachte.