shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Mariken Heitman
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Mariska Vollering
op 26 maart 2021
Deel dit verhaal

Draag ons

We gaan met pensioen, mijn broers en ik. Het is genoeg geweest. Nooit meer dat getrek en geruk en gezamenlijk gerol als we afscheid namen van de buitenste broer. Het is klaar.

Niemand kent onze naam: hemdtasjes. Ze noemen ons plastic tasje. Plastic zakje in de appie. Die dingen die zo snel scheuren. Winkelzak. Met onze schouders zitten we vast aan de buikzoom van onze broer (ja natuurlijk zijn we jongens anders hadden we wel haardtasjes geheten). We houden van strak opgerold, van opeens met z’n allen als lange sliert op de vloer liggen, we houden niet van daarna weer veel te slordig en bol terug in de dispenser. We hopen op zachte spinazie in onze buiken, tomaten, witlof, we vrezen de conference met haar priksteel. Sommige van onze broers dromen groot. Van langdurig gebruik, een tweede leven. ‘Pedaalemmerzakje’, fluisteren ze, ‘poepzakje’, ‘lunchpakket’, ‘zwerfafval’. Maar de meeste broers niet. We kennen onze plek. Fruit erin, de weegschaal, sticker op je rug, vervoer, propje, plasticbak. En we weten dat het goed is als niemand ons meer wil.

Maar we hadden graag een afscheid gehad. Daarom willen een woordvoerder. Iemand die stukjes schrijft met letters. De woordvoerder schrijft in haar stukje dat niemand weet hoe we heten. Maar dat we hemdtasjes heten. En dat we met pensioen gaan omdat het goed is als niemand ons meer wil. Niemand. Maar dat we zo graag een afscheid willen. We weten dat we slecht zijn, zal ze schrijven, we zeggen sorry voor onze zwervende broers, sorry voor de aardolie en sorry voor het scheuren. Maar we hadden graag een afscheid. Zo:

Neem je schaar mee naar de supermarkt. Trek een broer uit de rol en knip zijn onderkant eraf. Schud hem open, doe misschien je winterjas even uit, doe zijn naam eer aan en trek het hemtasje aan. Loop een rondje om het groenteschap en maak een kleine buiging bij de familierol. Fluister ‘dag hemdzakjes, dank je wel’, en trek je hemd kapot.

We willen een woordvoerder die dat opschrijft, we willen mensen die dat lezen, we willen mensen die dat doen. En daarna ons pensioen.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
DE VERSOEPELINGEN
Volgende verhaal
Suezzzzzz.

Over de auteur

Mariska Vollering

Mariska Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Mariska Vollering
05 maart

we zijn er weer

2 Minutes Read
door Mariska Vollering
12 februari

Kunst

2 Minutes Read
door Mariska Vollering
22 januari

mtva

2 Minutes Read