shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Kira Wuck
op 20 juli 2017
Deel dit verhaal

De vlek

Peter probeert zich te herinneren wanneer hij voor het laatst zoveel aandacht gekregen heeft. Dat moet geweest zijn toen hij van een hoge duikplank moest, maar niet durfde. Op zijn knieën kroop hij terug naar de trap omdat hij bang was om zijn evenwicht te verliezen. Zijn klasgenoten joelden hem uit en zijn ouders keken diep teleurgesteld. Hij kon zijn vader zelfs vanaf de tribune horen zuchten.  

Peter was nooit een opvallend verschijnsel geweest, maar deed wel al jaren keurig zijn werk. Was nooit een dag ziek. Hij fantaseerde er wel eens over wat men op zijn begrafenis zou zeggen. Het enige wat dan in hem opkwam was: ‘Peter, kwam nooit te laat’. Maar na wat er gisteren gebeurde zou daar wel voorgoed verandering in kunnen komen.

Van opwinding kreeg hij maar moeilijk de grijns van zijn gezicht hoewel er weinig te lachen viel. Het meisje dat kunstgeschiedenis studeert en in het museum surveilleert, bekeek het ‘beschadigde’ kunstwerk alsof ze naar een lijk keek en probeerde te achterhalen wat de doodsoorzaak had kunnen zijn.

Toen werden de beveiligingsbeelden vertoond. Peter zag zichzelf vol overgave, de kwast in witte latex dopen om vluchtig maar netjes alles te witten. Elke zes maanden deed hij dat. Wit was zo besmettelijk als een ziekte en trok al gauw vlekjes en vuil aan. Peter voelde zich altijd een dokter nadat hij klaar was. Zo ook had hij het kunstwerkje, waar een zwarte vlek opgeschilderd zat, gezien als iets dat bestreden moest worden.

De directeur vroeg nu voor de tweede keer waarom hij het schilderij vernield had. Alle museummedewerkers draaiden hun hoofd zijn kant op. Uiteindelijk besloot Peter om eerlijk antwoord te geven en stamelde: ‘Als dit kunst is, dan begrijp ik kunst niet.’

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Ans
Volgende verhaal
Chocoladekinderen

Over de auteur

Kira Wuck

Schrijfster van de dichtbundel Finse meisjes (2012) en onlangs verschenen verhalenbundel Noodlanding.

Ook van deze auteur

door Kira Wuck
07 november

Haal mij op

2 Minute Read
door Kira Wuck
27 oktober

Spoken

2 Minutes Read
door Kira Wuck
07 oktober

In ere

3 Minute Read