shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anna van der Kruis
op 1 november 2018
Deel dit verhaal

De dag dat er een tweeling werd geboren op de gang

De deur bleef dicht. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Iedereen was er nog. Alle witte jassen waren aangetrokken, maar weifelend. Niemand in het ziekenhuis had nog een baan.

Doorgaan als er niets meer binnenkomt.
Geen geld toch.
We wisten het echt niet.
We dachten, dat het zo erg niet was.
We wilden zo graag.

Het was eigenlijk voor de opening al duidelijk geweest. Toch meer dan veertig jaar geleden. Het was vaker in het nieuws geweest. In een andere tijd. Onder andere ministers. De zieken leven zonder overzicht. In de waan van de dag. En het verplegend personeel. Niet zo gek ook, als je geen idee hebt, hoe veel dagen er nog komen.

Je moet kijken naar wat er wel goed gaat.
Wat je wel snapt.

De tweeling. Hij heeft het overleefd. Hij is geboren. Het baren is geslaagd, fysiek gezien dan. De moeder, soort van ongeschonden. Er viel niemand flauw. Er verloor niemand té veel bloed. Dat is, bij de geboorte van twee kindjes, zonder dichte poli al bijzonder.

Ze slapen. En de moeder, zij ligt wakker. Staart naar het plafond. Loopt in haar hoofd wel duizend lijstjes af. Kolven. Temperaturen. Temperatuur opschrijven. De vader zit beneden. Met de TV aan en de krant. ‘Faillissement ziekenhuizen,’ leest hij. En: ‘Minister belooft nooit meer chaos.’

Ik hoop het, zucht hij.
Want, nog meer chaos.
Het kan er echt niet bij.




Vorige verhaal
That’s life
Volgende verhaal
Het einde mag je nooit verklappen

Over de auteur

Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

door Anna van der Kruis
17 juni

Ikke

4 Minute Read
door Anna van der Kruis
26 mei

jarig

4 Minute Read
door Anna van der Kruis
05 mei

Geen weken maar maanden

4 Minutes Read