De mediamensen zien natuurlijk ook dat het maar raar is allemaal. Deze godvergeten tijd met haar vervaarlijk krakende rek, haar doorgedraaide, knuffelend stenen gooiende, van het pad slingerende mensen. Dat vraagt, met ook nog eens verkiezingen, om een subtiele, welhaast deëscalerende benadering.

Dus bedacht team Pauw om het gepolariseerde en geradicaliseerde publiek een gevecht voor te schotelen, een hard-tegen-hard debat in een gestileerde boksring. Dat was het plan. Vooralsnog doen de strijders niet mee, informeren liever naar elkaars kinderen, ook Pauw is een slechte intrigant, maar ze staan daar wel in een boksring. Laserstralen, mistmachines. Sfeertje world wrestling.

De redactie van nieuwsuur vond het een plan om een publiek dat nergens meer in gelooft in niemand meer te laten geloven. In dat kader mag elke avond een partijleider aanschuiven om eens goed afgeserveerd te worden. 

Voor antwoorden is niet echt tijd. Hijgend door naar de drie stemmers die de gast komen inpeperen waar en wanneer en hoe peilloos diep ooit door de mand gevallen werd. Nog meer vragen zijn er. Nog meer moeten we zien. Al die niet nagekomen beloftes, het ontrouwe verleden, dat baantje, die uitspraak, de onverenigbare momenten.
De interviewer kijkt ons zelfverzekerd aan. Zien we wel hoe goed het huiswerk gedaan is, hoe scherp de vragen zijn? Dit is de absolute top van het Nederlandse interview. Man! Dit is het vuur aan de schenen.

Bij het weerbericht zit de ondervraagde nog net op een stoel, de kleren gerafeld, het hoofd gebogen, het gezicht wazig van de zenuwtics.

Precies wat deze tijd nodig heeft.