shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Broeksma
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Esther Porcelijn
    • Eva Gouda
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Kira Wuck
    • Koen Caris
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • Sylvia Hubers
    • Teddy Tops
    • archief
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
  • Over shortreads_
Pascal Vanenburg Pascal Vanenburg
op 25 juli 2018
Deel dit verhaal

Bloed en vuur en zuilen van rook

Onder m’n voetzolen kraakt het gras en zo nu en dan steekt een stengel of takje gemeen in m’n voet of prikt in m’n enkel. Ik wil de bosrand bereiken voor de avond valt. Bij het ravijn, waar Solomon drie zomers terug naar beneden viel – of werd geduwd, dat weet eigenlijk niemand, maar we missen hem niet dus niemand doet veel moeite – is het beste zicht.

Onderweg kom ik langs de hut van Vader Marcus. Vroeger, toen ik nog niet geboren was, was de kerk in het dorp van hem. Men zegt dat elke zondag het hele dorp uitliep om hem te horen spreken. Tot hij op een dag in de hoek van de kerk ging poepen. Daarna preekte hij steeds vaker alleen nog tegen zichzelf en werd hij vervangen. Ik ga nooit naar de kerk en ik kom het liefst ook niet in de buurt van de hut van Vader Marcus.

Een van de houten luiken voor het raam wordt open gezwiept en ik sta oog in oog met de oude predikant. Hij kijkt me priemend aan terwijl ik bedenk of het oké is om het gewoon op een lopen te zetten. Vader Marcus steekt een vinger naar me uit en zet het op een schreeuwen: ‘Dan zal ik tekenen geven aan de hemel en op aarde: bloed en vuur en zuilen van rook…’

Ik heb genoeg gehoord en trek een sprintje. Ik zwaaide wel, ook gekke mensen verdienen vriendelijkheid. Achter me hoor ik tussen de bomen nog ‘de zon verandert in duisternis en de maan in bloed!’. Moeder had me gewaarschuwd niet te gaan. Volgens haar zijn het de sterren zelf die de duivels aansturen op een avond als nu komen gaat. Ze zegt ook dat gekken als Vader Marcus niet echt gek zijn, maar het willoze slachtoffer zijn van diezelfde duivels. En dat dat ook de reden is dat hij in de kerk heeft gepoept.

Pas bij het ravijn stop ik met rennen. Ik ga op een van de grote stenen langs de rand zitten en laat m’n voeten boven de afgrond bungelen. Zo blijf ik zitten tot het daglicht om me heen verdwijnt. Ze zeggen dat het ongeluk brengt om naar de rode maan te wijzen, maar dat is niet waarom ik hier kom. En wijzen is onbeleefd. Ik wil ‘m alleen zien, zo goed mogelijk. Ze zeggen ook dat de rode maan de aankondiging is van nieuwe tijden. Daar hoop ik op. En ik wil de rode maan vragen stellen. Of hij moeder weer beter maakt, of hij misschien weet waar Solomon is gebleven, en of het alsjeblieft weer eens mag regenen.




Vorige verhaal
Het moest maar eens gaan regenen
Volgende verhaal
eilandjes

Over de auteur

Pascal Vanenburg
Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

Pascal Vanenburg door Pascal Vanenburg
20 februari

De cactusdief

5 Minutes Read
Pascal Vanenburg door Pascal Vanenburg
30 januari

De man zonder tanden

4 Minute Read
Pascal Vanenburg door Pascal Vanenburg
09 januari

Schuld

4 Minute Read