Het hok waarin ze zo het functioneringsgesprek gaan voeren ruikt naar oploskoffie en natte hond. Dat laatste ruikt Fred niet meer, Olaf al helemaal niet, die ruikt zelf naar natte hond. Een krant met koffievlekken en kruimels van (honden-)koekjes ligt op tafel. Er zijn papegaaiduikers aangespoeld in Nederland, en Amalia heeft haar eerste toespraak gehouden, dat kan Fred nog snel lezen voordat Olaf de krant opzijschuift. Freds mobiel trilt in zijn broekzak, vast weer een inschrijving voor zijn nieuwe cursus.
Ze beginnen met smalltalk. Olaf heeft aantekeningen voorbereid die hij onder zijn grote handen verbergt. Zijn handruggen zitten onder de littekens. Volgens de geruchten van de tanden van Baloe, zijn hond.
Fred weet dat Olaf hem straks gaat vragen om met zijn nieuwe cursus ‘Schreeuwen naar de zee’ te stoppen. Omdat ze een hondenschool zijn. Olaf zal wél moeten toegeven dat Freds nieuwe cursus goed in hun filosofie past dat je je frustraties niet op je hond mag afreageren en ook dat veel honden blijer zouden zijn als hun eigenaren wat vaker naar de zee zouden schreeuwen. En dat ze inderdaad wat extra inkomsten kunnen gebruiken, voor een nieuwe omheining van het veld bijvoorbeeld. Afgelopen week waren er drie deelnemers van de puppycursus door een gat ontsnapt en de weg op gerend.
Ze hebben het over het weer, over het proefpakket hypoalergene brokjes voor oudere honden dat is binnengekomen en wanneer ze weer nieuwe koffie moeten kopen.
Fred weet dat Olaf op een gegeven moment op zijn aantekeningen zal kijken en door zal gaan met ‘maar’: de parkeerplaats voor de hondenschool is veel te klein voor de massa’s mensen die er nu elke zondagochtend verzamelen. De touringcar die Fred gehuurd had heeft diepe modderige groeven op het grasveld achtergelaten omdat hij nergens anders kon keren. Het was niet handig om de honden op het veld achter te laten terwijl Fred hun eigenaren in de touringcar naar zee reed, ze een uur liet schreeuwen en weer terugreed. Jazeker, de honden hadden het naar hun zin, ook dat zal Olaf moeten toegeven: de hele zondagochtend lekker aan elk grassprietje en aan elkaars achterste snuffelen zonder dat er iemand aan de riem trekt. Maar een hondenschool moet toch wel íets van discipline uitstralen. Afgelopen zondag werd er een loops teckelteefje door een labradoodle gedekt terwijl haar eigenaar met Fred naar de zee stond te schreeuwen. Een voorbijganger had het gefilmd en online gezet.
Fred zou tegenstribbelen, maar uiteindelijk naar zijn baas luisteren, zoals altijd: stoppen met schreeuwen naar de zee en weer alleen puppycursussen geven.
Ze zijn klaar met de smalltalk, Fred zet zich schrap. Olaf werpt een blik op zijn aantekeningen. ‘Fred, laten we stoppen met de honden. Ik ben er he-le-maal klaar mee. We doen vanaf nu alleen nog maar je zeeschreeuwcursussen, niet alleen voor hondeneigenaren. Een zeeschreeeuwschool voor iedereen!’ Olafs ogen stralen. ‘Sea-screaming, by Olaf & Fred.’ Hij tikt op de opgevouwen krant. ‘En dan vragen we Amalia om naar de opening te komen en krijgt ze een gratis tienrittenkaart van ons.’
