Wat zou je zeggen als je alles weet?
Als je weet hoe ik me in de nacht aan mijn Konijn vastklamp.
Ik in paniek raak bij het idee dat iemand hem zou wassen?
Als je weet dat ik konijnen knoop van zakdoeken als ik Konijn vergeten ben.
Ik altijd weer hoop dat ik mezelf ermee voor de gek kan houden, maar dat het nooit lukt?

Ik praat ook tegen hem.
Moet je weten.
Ik praat tegen de meeste dingen. De meeste dingen zijn namelijk helemaal geen dingen.
Wat zou je doen als je weet dat ik het zielig vind voor de vork als hij in zijn eentje tussen de lepels ligt?
Ik me schuldig voel als ik dan geen tweede vork ter steun en toeverlaat in het lepelbakje gooi.
Ik daar soms alle trappen weer voor afdaal.
Als je weet dat ik gewoon tegen jou en je zachte trui aan wil hangen.
Dat ik de pluisjes van je trui wil plukken om er aan te snuffelen.
Dat ik hoop dat ze naar Konijn zullen ruiken.
Mijn vieze, in vijfentwintig jaar niet gewassen konijn.
MIJN konijn. Want denk maar niet dat ik, omdat ik je toelaat, je ook aan mijn konijn laat zitten.
Overal mag je aanzitten, maar van mijn konijn blijf je af.
Sylvia Plath schreef: Toen begonnen de plannen achter elkaar door mijn hoofd rond te springen als een dol geworden konijnenfamilie.
Ongeveer mijn hoofd.

Wat zou je zeggen?
Dat mensen van dichtbij altijd lelijker zijn dat vanuit de verte?
Dat ook jij dus lelijker bent geworden, nu ik je langer ken.
Ik vind dat. Maar je trui is zacht.
En je hebt vlekken op je armen, ik heb ook vlekken.
Wat doe je als ik dagen in dezelfde kleren rondloop?
Je weet dat ik soms op de vuilnisbak ga zitten als de bel gaat omdat niemand me daar kan zien?
Ik snurk ook heel hard.
Wat doe je als je weet dat ik geen dame ben.
Want dat ben ik niet.
Een tarrek, zegt mijn vader.
Niet ladylike, mijn moeder.
Een heremiet, zeg ik.
Kan dat? Samen met een heremiet?