Vandaag is de grote dag. Olaf staat op en checkt zijn social media. Veel van zijn vrienden zijn nog in het warme Zuiden. Olaf houdt van de kou. Nou ja, kou … het wordt elk jaar warmer. Daarom overweegt hij om volgende kerst met wintersport te gaan. Naar de Alpen. Hij ziet zijn Instagram-posts al voor zich. En de jaloerse likes van de vrienden die dan voor de zoveelste keer in Gibraltar of West-Afrika overwinteren. In het begin klonk het nog exotisch: Gi-bral-tar, maar inmiddels heeft hij er zo veel foto’s van gezien dat hij nog liever een dagje uit in Almere doet. Hij werpt een blik in de spiegel, brengt zijn just-out-of-bed-look zorgvuldig in vorm. Hij checkt buienradar. Bijna de hele dag regen. In Gibraltar is het vast zonnig. Nee, zo moet hij niet denken. Regen is juist goed, door de vochtige lucht worden zijn krullen nog krulliger. Hij kijkt op zijn horloge. De paparazzi slapen vast nog. Hij scrolt nog een tijdje door het nieuws, doet dan de afwas van het ontbijt. Een laatste blik in de spiegel, nog één keer zijn fotoglimlach, gevolgd door een knipoog naar zichzelf. Nu naar buiten. Hij kijkt om zich heen, geen fototoestel te zien. Waar zijn ze dan? Hij loopt langzaam de straat af tot aan het pleintje, misschien zitten ze daar. Even denkt hij een telelens te zien, maar het is gewoon een toerist. Hij haalt een latte macchiato to go. De eigenaar van het café kijkt nauwelijks op. ‘Hallo, hier ben ik,’ wil hij roepen. ‘Maak een foto van mij.’ Maar de enige reactie die hij krijgt is: ‘Drie vijfennegentig.’ Hij loopt verder naar het centrum, haalt een vrouw met warrig haar en een kinderwagen in. Even maakt hij oogcontact met de kleine. Eindelijk iemand die hem herkent. Hij draait zich naar de moeder om maar ze heeft een lege blik in haar ogen. In het centrum wordt hij bijna aangereden door een VanMoof. Hij merkt hoe hij steeds onzekerder wordt en zijn spiegelbeeld in de etalageramen controleert. Zijn krullen zien er prachtig uit, daaraan ligt het niet. Even heeft hij hoop als een vrouw met een telefoon in haar hand op hem afkomt. Natuurlijk mag je met mij op de foto, wil hij zeggen, maar ze vraagt hem waar het station is. ‘Ik loop wel even met u mee,’ zegt hij. Dan toch maar naar Almere vandaag, misschien heeft hij daar meer geluk.